ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΝΔΡΙΚΕΛΑ ΔΕΞΙΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ: ΤΟ εγκληματικό αυτό σχέδιο εφαρμόστηκε μόλις ιδρύθηκε, τον Ιούλη του 1947, το Βασιλικό Ίδρυμα Πρόνοιας της Φρειδερίκης
ΕΝΩ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ
Η απόφαση για μεταφορά παιδιών σε ανατολικές χώρες, ανακοινώθηκε από το ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1948... ΤΑ ΜΙΣΑ ΤΑ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΙΣΑ ΣΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΠΛΟΚ.... ΟΛΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΟ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΑ ΚΑΡΑΓΚΙΩΖΑΚΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΔΕΞΙΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΗΘΕΝ ΑΠΕΝΑΝΤΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ! ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΒΑΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ!!!
'Οσα δεν πουλούσε η Φρειδερίκη τα προόριζε για γενίτσαρους
Στα 72 "αναμορφωτήρια" ή "παιδουπόλεις" της Βασιλικής Πρόνοιας κλείστηκαν χιλιάδες αρπαγμένα παιδιά.
Σαν πρόβατα απ’ τα αρματαγωγά ξεφόρτωναν στα λιμάνια τα παιδιά απ’ τις περιοχές Μακεδονίας, Θράκης και Ήπειρο, για να τα κλείσουν στα γκέτο της Φρειδερίκης
Τα εγκλήματα της αρπαγής και του εγκλεισμού σε στρατόπεδα, καθώς και της πώλησης των παιδιών σε οικογένειες, κύρια της Αμερικής, είχαν καλά οργανωθεί. Να τι είπαν συγκεκριμένα, ορισμένοι επώνυμοι για την αρπαγή των παιδιών απ’ το γνωστό κύκλωμα με την καθοδήγηση του Παλατιού: Ο Κένεθ Σπένσερ, μέλος της Βαλκανικής Επιτροπής, που ‘χε φτάσει στην Ελλάδα με εντολή του ΟΗΕ, γράφει σε άρθρο του στην εφημερίδα “Νιου Στέιτσμαν εντ Νέισιον”:
“Η Βασίλισσα Φρειδερίκη έχει ετοιμάσει ειδικά στρατόπεδα “αναμόρφωσης” στα νησιά του Αιγαίου για 12.000 ελληνόπαιδες…”. Εγγραφο της Επιτροπής Εξωτερικής Βοήθειας των ΗΠΑ (Ελληνική Αποστολή Γενάρης – Μάρτης 1948 σελίδα 14), αναφέρει: “… οι νομάρχες, ο στρατός και το ναυτικό συνεργάζονται στο σχέδιο της Βασίλισσας Φρειδερίκης για την απομάκρυνση παιδιών. Στόχος η απομάκρυνση 12.000 παιδιών. Στις 31 Μαρτίου, είχαν απομακρυνθεί 6.240 παιδιά”. Από αναφορά του Έλληνα συνδέσμου στην UNSCOB (Ειδική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Βαλκάνια), στις 23.4.1948 αποκαλύπτεται: “… 5.500 παιδιά 3 – 14 χρόνων είχαν απομακρυνθεί απ’ τη γενική διοικητική περιφέρεια Μακεδονίας. Κι απ’ αυτά περίπου 2.150 είχαν τοποθετηθεί σε Κέντρα στη Θεσσαλονίκη. Περίπου 5.000 είχαν συγκεντρωθεί απ’ τη Θράκη και απ’ αυτά κάπου 2.300 είχαν μεταφερθεί μέσω Αλεξανδρουπόλεως στο εσωτερικό της Ελλάδος. Το έργο εκτελούνταν με την εποπτεία του υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας”. Ανταπόκριση στην 15ήμερη εφημερίδα “Εξόρμηση” της 15.4.1948, που έβγαζε ο ΔΣΕ στα Γραμμοχώρια, ανάμεσα στ’ άλλα αναφέρει: “… Στρατός και Χωροφυλακή ενεργούν επιδρομές στα χωριά κι αρπάζουν τα μικρά παιδιά απ’ την αγκαλιά των μανάδων τους… Από 150 παιδάκια που άρπαξαν οι μοναρχοφασίστες απ’ το Μπούφι της Φλώρινας, πολλές μητέρες κατόρθωσαν και πήραν κρυφά μέσα απ’ τη Φλώρινα τα 25… Στο νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων, που είχε δημιουργηθεί παιδούπολη – στρατόπεδο, ξεπάγιασαν και πέθαναν 26 αρπαγμένα απ’ τη Βασιλική Πρόνοια βρέφη απ’ τα χωριά της Κόνιτσας. Στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λάρισας από το κρύο, τις στερήσεις και τις αρρώστιες πέθαναν 512 κι ανάμεσά τους τα περισσότερα ήταν μικρά παιδιά…”. Για την επιτυχία του εγκληματικού σχεδίου της αρπαγής των παιδιών απ’ τις ορεινές κύρια περιοχές της χώρας, που οι γονείς είχαν πάρει τα όπλα για να υπερασπίσουν τη ζωή και την τιμή τους, γίνονταν ειδικές συσκέψεις και συνεργασίες στην Αθήνα. Στις συσκέψεις αυτές προέδρευε η “μέγαιρα” Φρειδερίκη και συμμετείχαν ο Κ. Τσαλδάρης (αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, συνέχεια του οποίου αποτελεί η ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή), υπουργοί και Αμερικανοί αξιωματούχοι, όπως ο αρχηγός της AMAG Ντ. Γρκίζγουολντ, ο στρατηγός Βαν Φλιτ, ο Καρλ Ράνκιν της αμερικανικής πρεσβείας κι άλλοι. Το ρεπορτάζ στην εφημερίδα “Καθημερινή” της 1.4.1948 αναφέρει: “Η Α. Μ. Βασίλισσα Φρειδερίκη εδέχθη χθες την 11ην π.μ. τον κ. Τσαλδάρην και Αμερικανούς αξιωματούχους, και συνεζήτησε το θέμα της συγκέντρωσης, μεταφοράς και περίθαλψης των απειλουμένων να απαχθούν υπό των συμμοριτών παιδιών των βορείων επαρχιών. Στη διάρκεια της συσκέψεως απεφασίσθη… και η εγκατάστασίς τους σε συγκεκριμένες οικογένειες που πρόσφεραν τη φιλοξενίαν τους…”. Με αυτό τον κυνικό τρόπο χαρακτηρίζουν το πούλημα των παιδιών. Δε χρειάζεται από μας άλλη εξήγηση. Η “φιλοξενία” ήταν ουσιαστικά το πούλημα των παιδιών. Το αντίτιμο 4.000 – 5.000 δολάρια το κεφάλι. Αργότερα η τιμή έφτασε και τις 10.000 δολάρια, ανάλογα της προσφοράς και της ζήτησης, καθώς και της αρτιμέλειας των παιδιών. Στα χρόνια του εμφυλίου υπήρχε μεγάλη προσφορά παιδιών τόσο για πούλημα, όσο και για “παροχή υπηρεσιών” σε πλούσιες οικογένειες της Αθήνας. Ο σαδισμός και η διαστροφή τους εκδηλώθηκε με τον εγκλεισμό μικρών παιδιών σε αναμορφωτήρια της βασιλικής Πρόνοιας, που λειτουργούσαν στην Κηφισιά (400 παιδιά), στη Λέρο (1.200) και σ’ άλλες περιοχές.
ΝΑ ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΑΤΟΓΛΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΙΔΟΥΠΟΛΗ:
Επίσκεψη της “Φρείκης” σε γκέτο “παιδοφύλαξης”
«Το στρατόπεδο είχε φρουρά και ήταν περιφραγμένο με συρματόπλεγμα 4 μέτρα ύψος. Υπήρχαν παιδιά ηλικίας από 2 μέχρι 16 και 17 χρόνων, που έκλαιγαν γιατί είχαν με τη βία αποχωριστεί απ’ τους γονείς τους. Μέναμε σε τολ, που το καλοκαίρι οι λαμαρίνες τους καίγανε και το χειμώνα πάγωναν. Κοιμόμασταν σε σιδερένια κρεβάτια, σε τρεις σειρές και χωρισμένα κατά 25άδες. Με την άφιξή μας στο Καστρί, μας μοίρασαν στρατιωτικές φόρμες. Πρώτο μέλημά τους ήταν να μας στείλουν ιεροκήρυκα, να δημιουργήσουν κατηχητικά και στελέχη προσκόπων. Θυμάμαι ότι σε όλους τους τοίχους ήταν ζωγραφισμένη μια μορφή ενός αγριανθρώπου γενειοφόρου με μια χατζάρα στο στόμα, που έσταζε αίμα, να αρπάζει απ’ την αγκαλιά της μάνας το παιδί της. Επίσης, στους τοίχους υπήρχαν συνθήματα για το έθνος και τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα γίνονταν η διαπαιδαγώγηση και η νουθέτηση για τη «μάνα μας» τη Βασίλισσα. Νύχτα – μέρα αυτά διαρκώς μας έλεγαν …»
ΕΞΙΣΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΗ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΡΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΟΥΠΟΛΗΣ:
“Μας είχανε μαζεμένα μιά μέρα όλα μαζί στην Αθήνα Χειμώνα. Ήταν Γενάρης ή Φλεβάρης και χιόνιζε αραιά, αλλά το κρύο τρύπαγε ως το μεδούλι. Έκοβες καρφί. Μας είχαν στοιβαγμένα σε σειρά δίπλα στον δρόμο με τις στολές μας για να χαιρετίσουμε την Φρειδερίκη που θα περνούσε με το αυτοκίνητο από μπροστά μας. Νομίζω ήταν αφού είχε γεννήσει το παιδί της και γύρναγε από το μαιευτήριο. Τουρτουρίζαμε και μπλαβιάζαμε δύο ώρες όρθια και μερικά κορίτσια είχαν και πυρετό. Μετά ήρθε και ο υπεύθυνος και μεις κάτσαμε «προσοχή». «Έρχεται η Βασίλισσά μας», μας είπε και μας ορμήνεψε να φωνάξουμε «μάνα, μάνα» όταν την δούμε. Αργότερα πέρασε το αμάξι της και την είδαμε μέσα με την γούνα της και τα γάντια της και όλα, και φωνάξαμε όπως μας είπαν, αλλά εκείνη δεν γύρισε καν να μας χαιρετίσει…”
Αυτοί που άρπαζαν τα παιδιά απ’ τα χωριά, όπως ο μπόγιας τα σκυλιά, είναι οι ηθικοί και οι φυσικοί αυτουργοί του παιδομαζώματος. Ποτέ δεν έδωσαν λόγο για να μη μάθει ο λαός μας τι απόγιναν τα παιδιά αυτά. Αμετανόητοι συνέχισαν…
Μάλιστα, η πρακτική σε βάρος των παιδιών που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα απ’ το Βασιλικό Ίδρυμα, αποτέλεσε και παράδειγμα προς μίμηση αργότερα, στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είναι χαρακτηριστική η αποκάλυψη που κάνει σε άρθρο του στην “Καθημερινή” ο Αμερικανός δημοσιογράφος Σουλτσμπέργκερ: “… η πείρα των ελληνικών στρατοπέδων αναμόρφωσης χρησιμοποιήθηκε πλατιά στο Βιετνάμ!”. ΠΗΓΗ
ΤΟ εγκληματικό αυτό σχέδιο εφαρμόστηκε μόλις ιδρύθηκε, τον Ιούλη του 1947, το Βασιλικό Ιδρυμα Πρόνοιας.
ΕΝΩ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ
Η απόφαση για μεταφορά των παιδιών σε ανατολικές χώρες, ανακοινώθηκε από το ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1948...
Το μακρύ ταξίδι των παιδιών για τις ανατολικές χώρες
Η απόφαση για μεταφορά των παιδιών σε ανατολικές χώρες, ανακοινώθηκε από το ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1948, αν και είχε ληφθεί από τον Ιανουάριο του έτους αυτού. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν, ήταν η άθλια διαβίωση των ανηλίκων στην Ελλάδα, οι πολεμικές επιχειρήσεις στις περιοχές δράσης των ανταρτών και η συγκέντρωση παιδιών «για τα στρατόπεδα της Φρειδερίκης», όπως χαρακτηριζόταν οι παιδοπόλεις που είχαν αρχίσει να λειτουργούν από το 1947. Ο Εθνικός Στρατός, παρουσιαζόταν να αρπάζει με τη βία «τα μικρά παιδιά απ’ τις αγκαλιές των μητέρων τους», οι «μπουραντάδες» απειλούσαν με επί τόπου εκτέλεση αν δεν δώσουν τα παιδιά τους», ορισμένα από τα οποία μάλιστα επρόκειτο «να μεταφερθούν στην Αδριανούπολη της Τουρκίας», σύμφωνα με άρθρα της εφημερίδας του ΔΣΕ «Εξόρμηση». Ποιοι ήταν οι «μπουραντάδες»;
Επρόκειτο για τους άνδρες του Μηχανοκίνητου Τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων, που πρωταγωνίστησαν σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής σε διωγμούς, συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις αντιστασιακών. Αποκορύφωμα της δοσιλογικής τους δράσης, ήταν η «συμμετοχή» τους στο Μπλόκο της Κοκκινιάς το 1944. Το όνομά τους, οφείλεται στον Διοικητή του Τμήματος, Νικόλαο Μπουραντά (1900-1981).
Όταν ξεκίνησε η αποστολή των παιδιών στη Γιουγκοσλαβία, ο Μάρκος Βαφειάδης, έδωσε μια σειρά από οδηγίες για το πώς θα έπρεπε να γίνει αυτό. Ανάλογες ήταν και οι οδηγίες που δόθηκαν για συνοδεία και εγκατάσταση των παιδιών σε άλλες χώρες: Αλβανία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία, Τσεχοσλοβακία.
Τη φροντίδα των παιδιών, ανέλαβαν στελέχη του Κ.Κ.Ε. και των «αδελφών κομμάτων», καθώς και των νεολαιών τους στις ανατολικές χώρες. Επίσης ανέμεναν και βοήθεια των τοπικών Ερυθρών Σταυρών. Τον Μάιο του 1948, το Κ.Κ.Ε ίδρυσε ειδική οργάνωση, την «Επιτροπή Βοήθεια στο Παιδί» (ΕΒΟΠ), για το συντονισμό της επιχείρησης και τη μέριμνα της εκπαίδευσης των παιδιών. Επικεφαλής της τέθηκε ο Πέτρος Κόκκαλης, καθηγητής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλη ο Γεώργιος Αθανασιάδης, πρώην διευθυντής της Ξενακείου Σχολής στο Κάιρο και η γνωστή παιδαγωγός και συγγραφέας Έλλη Αλεξίου.
Τα παιδιά που μετακινήθηκαν από τον ΔΣΕ, ήταν μεταξύ 3 και 14 ετών. Σε πολλές περιπτώσεις, τα όρια αυτά δεν τηρήθηκαν. Ορισμένα από τα μεγαλύτερα παιδιά, έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση στις χώρες όπου εγκαταστάθηκαν, με σκοπό να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να ενταχθούν στις τάξεις του ΔΣΕ και να πολεμήσουν. Η Κυβέρνηση κατήγγειλε απαγωγές παιδιών, κάτι που ως ένα σημείο φαίνεται ότι ισχύει.
Αλλά και ο δρόμος για τις ανατολικές χώρες, δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Η έξοδος απ’ την Ελλάδα, γινόταν με τα πόδια και σπανιότερα με υποζύγια. Πολλές φορές, οι γυναίκες που συνόδευαν τα παιδιά, αναγκάζονταν να μεταφέρουν οι ίδιες τα μικρότερα παιδιά που δεν μπορούσαν να περπατήσουν. Οι πορείες γίνονταν, συνήθως τη νύχτα. Ο ραδιοσταθμός του ΔΣΕ «Ελεύθερη Ελλάδα», κατήγγειλε επιθέσεις αεροπλάνων και κυβερνητικών στρατιωτών, εναντίον των παιδιών και των συνοδών τους. Και αυτή η καταγγελία, δεν αποκλείεται να ευσταθεί, σε κάποιες περιπτώσεις.
Η εικόνα των γυναικών και των παιδιών που έφταναν στις γειτονικές μας χώρες, ήταν αποκαρδιωτική.
Γράφει σχετικά ο Milan Ristovic:
«… ήταν ένα αξιοθρήνητο θέαμα. Οι γυναίκες γεμάτες μελανιές, τα χέρια, ο λαιμός και οι ώμοι ήταν πρησμένοι, επειδή κουβαλούσαν τα παιδιά σ’ όλο τον δρόμο. Τα παιδιά, κλαμένα και τρομοκρατημένα, ήταν βρόμικα και γεμάτα ψείρες και τα ρούχα τους είχαν γίνει κουρέλια».
Οι χώρες υποδοχής, δεν μπορούσαν πάντα να περιθάλψουν τα αγόρια και τα κορίτσια που έφταναν ιδιαίτερα ταλαιπωρημένα σ’ αυτές. Έτσι, η Αλβανία δήλωσε ότι δεν μπορούσε να φιλοξενήσει περισσότερα από 200 Ελληνόπουλα, καθώς δεν μπορούσε να συντηρήσει ούτε και τον δικό της πληθυσμό και προώθησε πολλά παιδιά στο Βελιγράδι.
Φυσικά, η ζωή των παιδιών, δεν ήταν καθόλου εύκολη στις νέες τους «πατρίδες». Ιδιαίτερα τα ψυχολογικά τους τραύματα ήταν πολύ δύσκολο ν’ αποκατασταθούν. Και καθώς φαινόταν ότι η ώρα επιστροφής στην Ελλάδα θα αργούσε ή δεν θα ερχόταν ποτέ, άρχισε και η εκπαίδευση των μικρών Ελληνόπουλων. Βασικός σκοπός της ήταν η καλλιέργεια «σοσιαλιστικής συνείδησης». Η εξύμνηση των ανταρτών, του ηγέτη του κόμματος, η θεοποίηση Λένιν-Στάλιν, η καταδίκη των Γερμανών και των «Αγγλοαμερικανών κατακτητών», περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα της εκπαίδευσης. Η ελληνική κυβέρνηση, παρακολουθούσε μέσω των πρεσβειών στις ανατολικές χώρες τις συνθήκες διαβίωσης των Ελληνόπουλων σε αυτές.
Η ρήξη Στάλιν-Τίτο το 1948 και η μερική αποκατάσταση των σχέσεων Μόσχας-Βελιγραδίου αργότερα, είχαν σαν αποτέλεσμα τις εσωτερικές μετακινήσεις των Ελληνόπουλων στις ανατολικές χώρες. Πόσα ήταν όμως τελικά αυτά τα παιδιά; Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, τα οποία ίσως δεν είναι απόλυτα ακριβή, το 1950 εκτός Ελλάδας βρίσκονταν 28.296 παιδιά. Στην εισήγησή του στην Τρίτη Συνδιάσκεψη του Κ.Κ.Ε., τον Οκτώβριο του 1950, το στέλεχος του κόμματος Βασίλης Μπαρτζιώτας, ανέφερε ότι 17.529 βρίσκονταν στις ανατολικές χώρες. Γιουγκοσλαβικές πηγές, κάνουν λόγο για 11.000 παιδιά που εγκαταστάθηκαν στη χώρα, 2.000 απ’ αυτά σε παιδικούς σταθμούς και τα υπόλοιπα στη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας. 9.000 παιδιά δηλαδή, εγκαταστάθηκαν στα Σκόπια, ενώ άλλα 8.500 προωθήθηκαν στη Ρουμανία, την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία.
Ο ΕΕΣ, εκτιμούσε ότι από τα 28.000 παιδιά που έφυγαν από την Ελλάδα, 12.941 είχαν «απαχθεί» χωρίς τους γονείς τους, 720 με τους γονείς τους, 12.240 διέσχισαν τα σύνορα οικειοθελώς με τις οικογένειές τους και 2.100 γεννήθηκαν στο εξωτερικό.
Η αντίδραση της Αθήνας
Όπως ήταν φυσικό, η ελληνική Κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα. Με τον «έρανο της Βασίλισσας» και τις παιδοπόλεις, κινήθηκε αστραπιαία και ανταγωνιστικά προς τις ενέργειες του Κ.Κ.Ε. και του Δ.Σ.Ε. Δημιουργήθηκε έτσι ένα δίπολο: το «παιδομάζωμα» και το «παιδοφύλαγμα». Παράλληλα, η κυβερνητική πλευρά, κατήγγειλε ότι η μετακίνηση των παιδιών στο εξωτερικό γινόταν με τη βία και χωρίς τη συγκατάθεση των γονιών τους, ότι στόχος των ανταρτών ήταν να τρομοκρατήσουν τις ελληνικές οικογένειες για να τους βοηθήσουν και σκόπευαν να εκπαιδεύσουν τα Ελληνόπουλα ως Σλάβους και κομμουνιστές και να τα στείλουν αργότερα πίσω για να πολεμήσουν εναντίον της πατρίδας τους και τέλος, ότι σκοπός του Κ.Κ.Ε. ήταν η καταστροφή του ελληνικού έθνους, στερώντας του χιλιάδες νέα παιδιά.
Δημιουργήθηκε Γραφείο Διαμαρτυρίας κατά του Παιδομαζώματος (!), με πρωτοβουλία της Φρειδερίκης, που θα συγκέντρωνε στοιχεία και πηγές για την επιχειρηματολογία της Αθήνας, ενώ πρότεινε μια σειρά από προπαγανδιστικές ενέργειες στην Ελλάδ
α και το εξωτερικό.
Ανάμεσά τους, ήταν και συνθήματα που θα τυπώνονταν από τα μενού τω κέντρων διασκέδασης μέχρι τα εισιτήρια των Μ.Μ.Μ. Στους κινηματογράφους, προβάλλονταν διαφημιστικά μηνύματα. Χαρακτηριστικό, είναι το εξής:
«Ένα παιδάκι παίζει αμέριμνο σ’ ένα κήπο με τα παιχνίδια του. Αίφνης, γυρνώντας το κεφάλι του προς τους θεατάς, λέγει: Ξεύρετε ότι τώρα που εγώ παίζω με τα παιγνιδάκια μου, 28.000 αδέλφια μου είναι σκλαβωμένα στην ξενιτιά»; (ΓΑΚ, Κεντρική Υπηρεσία / Αρχείο Τέως Βασιλικών Ανακτόρων).
Και η Ελληνική Εκκλησία, δεν έμεινε αμέτοχη. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Δαμασκηνός (1941-1949), απεύθυνε διαμαρτυρία στον Ο.Η.Ε. και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, χαρακτηρίζοντας την επιχείρηση του ΔΣΕ «γενοκτονίουν αποβλέπουσαν εις την εξόντωσιν και την εκρίζωσιν της Ελληνικής εθνότητος».
Ο διάδοχός του Σπυρίδων (1949-1956), όρισε την 29η Δεκεμβρίου 1949 ως «Ημέρα Εθνικού Πένθους». Τη μέρα εκείνη, έκλεισαν συμβολικά για μισή ώρα σε όλη την επικράτεια όλα τα καταστήματα, σταμάτησε η συγκοινωνία και οι υπηρεσίες διέκοψαν την εργασία τους. Ακόμα και η Ελληνική Καθολική Ιεραρχία διαμαρτυρήθηκε επίσημα τον Μάιο του 1948. Εκδηλώσεις διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν επίσης η Ακαδημία Αθηνών, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ο φιλολογικός σύλλογος «Παρνασσός» κ.ά.
Η διεθνοποίηση του «παιδομαζώματος»
Στην προσπάθεια διεθνοποίησης του ζητήματος, η Αθήνα κατήγγειλε την «απαγωγή» Ελληνόπουλων από τους αντάρτες στην UNSCOB, που είχε ιδρυθεί τον Οκτώβριο του 1947, μετά από αίτημα της Ελλάδας, και κατηγορούσε την Αλβανία, τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία, ότι υποστήριζαν τους αντάρτες. Στην Επιτροπή αυτή, μετείχαν μάλιστα αντιπρόσωποι από την ΕΣΣΔ και ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Η πρώτη έκθεση της Επιτροπής προς τον Ο.Η.Ε., ήταν μάλλον μετριοπαθής. Γενικότερα, η Αθήνα δεν βρήκε ιδιαίτερα ευήκοα ώτα στο εξωτερικό, στην προσπάθειά της για καταδίκη του «παιδομαζώματος» και επιστροφή των Ελληνόπουλων στη χώρα μας. Χαρακτηριστικά, ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών George Marshall, δεχόταν ότι «η πλειοψηφία των παιδιών είχε αποχωρήσει λίγο πολύ με τη συγκατάθεση της σλαβικής μειονότητας ή των κομμουνιστών γονέων τους». Ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα sir Clifford Norton, σε έκθεση του στο Foreign Office, ενημέρωνε ότι: «Η εξέταση των υφιστάμενων στοιχείων υποδεικνύει ότι η απαγωγή δεν έχει (επαναλαμβάνω δεν έχει) καμία σχέση με οτιδήποτε με την έκταση που δηλώνεται από την ελληνική κυβερνητική προπαγάνδα…». Προειδοποιούσε όμως ότι «θα ήταν εξαιρετικά δυσάρεστο αν το BBC και οι Βρετανοί απεσταλμένοι εξέθεταν την ελληνική κυβέρνηση και χαρακτήριζαν επιπόλαιους τους αριθμούς που δίνει». Κάποιοι βέβαια, είχαν άλλη άποψη. Στις 10 Μαρτίου 1948, ο επιτετραμμένος των Η.Π.Α. στην πρεσβεία τους στην Αθήνα Karl Rankin , σε έκθεσή του προς το State Department, έγραφε: «…η πρεσβεία πιστεύει ότι η απαγωγή Ελληνοπαίδων από τον Μάρκο… είναι ένα μεγάλο ψυχολογικό σφάλμα το οποίο θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε με την ευρύτερη δυνατή δημοσιότητα στις Η.Π.Α. και το εξωτερικό».
Φυσικά υπήρχαν πολλές διαμαρτυρίες και ψηφίσματα εναντίον του «παιδομαζώματος». Η Λίνα Τσαλδάρη παρουσίασε τη θέση της Αθήνας στο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Παιδικής Προστασίας (International Union for Child Protection), που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 1948 στη Στοκχόλμη.
Τον Οκτώβριο του 1948 επίσης, 104 ελληνικές γυναικείες οργανώσεις, απηύθυναν έκκληση προς την Ελεονόρα Ρούζβελτ, τότε πρόεδρο της Επιτροπής των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, με την οποία ζητούσαν τη στήριξή της για τον επαναπατρισμό των παιδιών.
Το ψήφισμα 193 (III) της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. στις 11 Νοεμβρίου 1948, που υιοθετήθηκε ομόφωνα, ακόμα κι από την ΕΣΣΔ και τους συμμάχους της, ζητούσε την επιστροφή στην Ελλάδα «των Ελληνοπαίδων που βρίσκονται τώρα μακριά από τα σπίτια τους», με την προϋπόθεση όμως ότι θα το επιθυμούσαν οι γονείς τους ή οι πλησιέστεροι συγγενείς τους. Ο όρος αυτός που προστέθηκε για να ικανοποιήσει τη Μόσχα, δυσαρέστησε την Αθήνα. Γνωστότερη παρέμβαση στη διεθνή κοινή γνώμη, ήταν η ραδιοφωνική έκκληση της Φρειδερίκης, το βράδυ της 28ης Δεκεμβρίου 1948, την προηγούμενη της «Ημέρας Πένθους» που είχε κηρύξει η Εκκλησία της Ελλάδας. Η βασίλισσα, ζητούσε από τον «πολιτισμένο κόσμο» να προσευχηθεί για την τύχη των «28.000 απαχθέντων παιδιών» και να προσθέσει τη φωνή του «για να επιστρέψουν στην αγκαλιά των μητέρων τους».
Ποια ήταν η αντίδραση της δυτικής κοινής γνώμης;
Οι εκκλήσεις της βασίλισσας και της ελληνικής κυβέρνησης βρήκαν θετική ανταπόκριση σε ελληνορθόδοξες, και όχι μόνο, Εκκλησίες του εξωτερικού. Για την «απαγωγή» των παιδιών, διαμαρτυρήθηκαν: ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας Χριστόφορος, Αντιοχείας Αλέξανδρος, Ιεροσολύμων Τιμόθεος, Σερβίας Γαβριήλ, ο πάπας Πίος ΙΒ’, ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος, ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι Γκόφρεϊ Φράνσις Φίσερ κ.ά. Η Εταιρεία Αμερικανίδων Μητέρων (Society of American Mothers), ανακήρυξε τη βασίλισσα Φρειδερίκη «Πρώτη Μητέρα» για το έτος 1950.
Όσο για τις εφημερίδες του εξωτερικού, η στάση τους ήταν συνδεδεμένη με την πολιτική τους ταυτότητα και τη χώρα στην οποία εκδίδονταν.
Η αντίδραση του Κ.Κ.Ε. και της ευρωπαϊκής αριστεράς
Το Κ.Κ.Ε. στη χώρα μας, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις κατηγορίες εναντίον του, καθώς βρισκόταν σε καθεστώς παρανομίας. Ο Τύπος στην ΕΣΣΔ και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, υποστήριζαν τις θέσεις του Κ.Κ.Ε. Γυρίστηκαν ακόμα και ντοκιμαντέρ για να δείξουν τις εξαιρετικές συνθήκες διαβίωσης των Ελληνόπουλων στις ανατολικές χώρες. Γνωστότερο απ’ αυτά, ήταν η ταινία του Μάνου Ζαχαρία «Η Αλήθεια για τα Παιδιά της Ελλάδας». Ανάλογη ταινία είχε γυριστεί και από τις γιουγκοσλαβικές αρχές το 1948, λίγο πριν τη ρήξη Στάλιν-Τίτο. Σημαντική βοήθεια, πρόσφεραν στο Κ.Κ.Ε. ο βρετανικός Σύνδεσμος για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα (League for Democracy in Greece) και η αριστερή Νορβηγο-ελληνική Επιτροπή.
Ο επαναπατρισμός των Ελληνόπουλων
Η ελληνική Κυβέρνηση ζήτησε τον επαναπατρισμό των «απαχθέντων Ελληνοπαίδων». Η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Τσεχοσλαβακία, απάντησαν αρνητικά. Η Αλβανία ισχυρίστηκε ότι δεν είχε πλέον Ελληνόπουλα στην επικράτειά της. Μοναδική εξαίρεση, ήταν η Γιουγκοσλαβία, που μετά τη ρήξη των σχέσεων Στάλιν-Τίτο, επιδίωκε προσέγγιση με τη Δύση. Μέχρι το 1952, 538 παιδιά επαναπατρίσθηκαν απ’ τη Γιουγκοσλαβία.
Με τη γειτονική χώρα, υπήρχε και το πρόβλημα των «σλαβομακεδόνων». Μάλιστα, η βρετανική πρεσβεία στο Βελιγράδι, έγραφε στο Foreign Office:
«Η σλαβική μειονότητα στην Ελλάδα αποτελεί κάτι περισσότερο από απλή επινόηση της γιουγκοσλαβικής προπαγάνδας. Ωστόσο… η ανακίνηση του θέματος αυτή τη στιγμή είναι ασύμφορη όσο και επικίνδυνη».
Το ΚΚΕ από την πλευρά του, χαρακτήριζε την απόφαση του Βελιγραδίου να δεχτεί τον επαναπατρισμό των Ελληνόπουλων, ως προϊόν «δοσοληψίας» με την Αθήνα, που αποδείκνυε την «προδοσία» του Τίτο ο οποίος παρέδιδε τα παιδιά στους «μοναρχοφασίστες».
Κάπου εδώ, κλείνει το πρώτο μέρος του αφιερώματος στα «παιδιά του Εμφυλίου», το «παιδομάζωμα».
Με το άλλο σκέλος της τραγικής αυτής περιόδου, το «παιδοφύλαγμα» και τον «έρανο της Βασίλισσας», θα ασχοληθούμε σε μελλοντικό μας άρθρο.
Βασική πηγή μας για το άρθρο αυτό, ήταν το εξαιρετικό βιβλίο του Λουκιανού Χασιώτη, «ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ - ΑΠΟ ΤΗΝ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ» ΤΟΥ ΦΡΑΝΚΟ ΣΤΟΝ «ΕΡΑΝΟ» ΤΗΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ (1936-1950)», Βιβλιοπωλείων της «ΕΣΤΙΑΣ», ΑΘΗΝΑ 2013. ΠΗΓΗ
ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΞΕΝΟΦΕΡΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΑΝ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΜΟΝΟ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Αυτή η τραγική πραγματικότητα είναι η συνέχεια της επιβουλής ανθελληνικών κέντρων επικυριαρχίας η οποία ξεκίνησε με την δολοφονία του εκλεγμένου δημοκρατικά ΄Ελληνα Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια. Αυτή η δολοφονία ακύρωσε οριστικά την Ψήφιση του Πολιτικού Συντάγματος το οποίο είχε προγραμματιστεί για να επικυρωθεί στην Ε΄ Εθνοσυνέλευση καθώς επίσης σταμάτησε την λειτουργία του κρατικού Πιστωτικού Ιδρύματος την « Ελληνική Χρηματιστική» το οποίο αντικατεστάθη το 1841 με το ιδιωτικό ξένων συμφερόντων πιστωτικό ίδρυμα την «Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος».
Από τότε η εξουσία μέσω Δημοκρατικών Διαδικασιών οι οποίες θα ήταν η εγγύηση για την Ανεξαρτησία του Ελληνικού Κράτους πέρασε σε ξένα προς τον Ελληνισμό Κέντρα με εκπροσώπους τα πολιτικά κόμματα μέσω της εγκάθετης και ξενόφερτης μοναρχίας.
Είναι γεγονός ότι ενώ το πολίτευμα άλλαξε πολλές μορφές, η κύρια σταθερά και υπεύθυνη συνιστώσα του Καθεστώτος διαχρονικά από το 1832 μέχρι και σήμερα παραμένει η κομματοκρατία. Από τότε μέχρι σήμερα τα κόμματα είναι υπεύθυνα για τα δεινά του Ελληνικού Έθνους επειδή διαίρεσαν, κομμάτιασαν και διέλυσαν την κοινωνία μας......
Για όλα τα ανωτέρω ως Πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας επειδή έτσι και αλλιώς όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται επ΄ ονοματί μας, επικαλούμαστε τα Συνταγματικά δικαιώματα μας και αποκηρύσσουμε όλα τα πολιτικά κόμματα γιατί δεν εκπροσωπούν εμάς, τα συμφέροντα μας και τα δικαιώματα μας και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε:
ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΦΟΡΕΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΈΘΝΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ: «ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ» Με τους διακριτικούς τίτλους: «Ε.ΣΥ.», «ΕΛ.ΕΥΣΙΣ» και «ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ»
Στην δημιουργία των συνθηκών για την εγκαθίδρυση της Ελληνικής Δημοκρατίας της μόνης Δημοκρατίας, στην βάση και στις αρχές όπως απορρέουν από την Γραμματεία ως Θεώρημα και ως Πρακτική εφαρμογή.
Στην Εγκαθίδρυση της Ελληνικής Δημοκρατίας με πηγή εξουσίας το κρατείν του Δήμου όπου οι Δημότες είναι πραγματικά πολίτες με πλήρη συμμετοχή επί «κρίσεως και αρχής».
Την επαναφορά όλων των κληρονομικά δικαιωμάτων, δικαίων και περιουσίας του έθνους μας σε όλες τις μορφές τους, πνευματικές, επιστημονικές, τεχνολογικές , τεχνικές, κυβερνητικές, υλικές κλπ.
Καλούμε όλους τους 'Ελληνες να ενταχθούν στην δημιουργία στον Δήμο τους, Πολιτικής Οντότητας, με την ονομασία «ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ» « Ε.ΣΥ.» η οποία είναι η πηγή της εξουσίας της Πολιτείας στην Ελληνική Δημοκρατία για να διεκδικήσουμε ό,τι πραγματικά μας ανήκει....
Δεν υπάρχουν σχόλια